Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Όταν υπάρχουν κήποι...

Πρόσφατα διάβασα σε μια δωρεάν αλλά όχι τσάμπα εφημερίδα ένα σύνδεσμο για ένα βίντεο από τη Συρία. Το παρακολούθησα με προσοχή, με συγκίνηση μάλλον, και το ένα βίντεο με οδήγησε στο άλλο. Μια σειρά καταγραφές πολιτών (δημοσιογραφία των πολιτών ή αλλιώς συμμετοχική δημοσιογραφία είναι ο επίσημος τίτλος), που  θα ονομάζαμε ποίηση, αφηγήματα της ζωής της ίδιας.
Εδώ μου έρχονται στο νου κάποιες μικρές περιγραφές της προπέρσινης μαθήτριάς μου ,της Φάτμε, για τη χώρα της. Πολύ μικρές όμως γιατί τι να πρωτοθυμηθεί και να περιγράψει ένα παιδί δέκα χρονών...
Με τον πόλεμο να μαίνεται, οι μόνες εικόνες που φτάνουν στα μάτια μας από τα πρακτορεία των ειδήσεων, οι μόνοι ήχοι, αφορούν βόμβες κι ελεύθερους σκοπευτές, στρατιές προσφύγων που απεγνωσμένα αναζητούν νέο τόπο να σταθούν και να υπάρξουν. Κάπως έτσι όμως ξεχνιέται η ζωή ως είχε, χάνεται η Συρία του παρελθόντος και ίσως μαζί της μια πυξίδα για τη Συρία του μέλλοντος. Έτσι όπως χάθηκε η Καμπούλ με τις τουλίπες στα πάρκα της, το αστικό κέντρο της Βηρυτού προτού μεταβληθεί – μετεμφυλιακά – σε ένα πολιτισμικό θεματικό «πάρκο», οι εικόνες ευημερίας στο Λάγος πριν την επέλαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τη θέση τους πήραν εικόνες άνυδρων βομβαρδισμένων τόπων (Καμπούλ), μια τιθασευμένη διαφορετικότητα προσαρμοσμένη στις ανάγκες των τουριστών και των ολίγων εχόντων (Βηρυτός) και ατελείωτες ουρές στους δρόμους για λίγη βενζίνη (Λάγος).
Η ομάδα που έχει καταγράψει τη ζωή των καθημερινών ανθρώπων στη Δαμασκό της Συρίας ονομάζεται Abou Naddara, «άνθρωπος με γυαλιά». Το όνομα αυτό επιλέχθηκε βάσει μιας διαδεδομένης συνήθειας σε πολλές αραβικές πόλεις – εντός και εκτός Συρίας – όπου οι άνθρωποι ταυτίζονται με τα επαγγέλματά τους ή και ονομάζονται βάσει αυτών (όπως ο δικός μας Τσαγκάρης, Παπουτσής, Ραφτόπουλος, Βαπορίδης ή Μυλωνάς κ.ο.κ.). Σε αυτά τα οπτικοακουστικά αφηγήματα δίνεται έμφαση στην καθημερινή ζωή έναντι των επικών, ηρωικών καταγραφώνπου επιζητούν το δράμα προκειμένου να υπάρξουν. Ο φακός στέκεται στις κληματαριές και τα συντριβάνια των κήπων, στα ξεδιπλωμένα υφάσματα και τη σκόνη της μέρας όπως χορεύει στο φως, σε διαφορετικούς τρόπους να διαβείς το κενό, στους ήχους της μουσικής, σε παντζούρια φαγωμένα απ’ το χρόνο. Αυτές δεν είναι οι εικόνες που ορίζουν και τη δική μας ζωή, το δικό μας παρελθόν και παρόν;
Καθώς «περνάμε» από τη μία μικρή αφήγηση στην άλλη, παρατηρούμε τα βλέμματα των ανθρώπων, μα πάνω απ’ όλα τα χέρια τους. Τα χέρια είναι προέκταση της καρδιάς. Στο έργο τους – είτε πρόκειται για χάδι, είτε για δημιουργία – αποτυπώνεται η ψυχή. Τι κρίμα που παρόμοια αλλά μικρά χεράκια δεν μπόρεσαν να παλέψουν σήμερα το πρωί με την θάλασσα του Αιγαίου κι έτσι άλλα οχτώ παιδάκια από τη Συρία προστέθηκαν στον ατελείωτο κατάλογο των θυμάτων παιδιών ενός ακατανόητου πολέμου...Σήμερα, Παρασκευή 27 Νοέμβρη...
Ελληνικούς υποτίτλους θα βρείτε εδώ.
Ελληνικούς υποτίτλους θα βρείτε εδώ.
Ελληνικούς υποτίτλους θα βρείτε εδώ.
Ελληνικούς υποτίτλους θα βρείτε εδώ.
Ελληνικούς υποτίτλους θα βρείτε εδώ.
Ελληνικούς υποτίτλους θα βρείτε εδώ.
Ελληνικούς υποτίτλους θα βρείτε εδώ.
Ελληνικούς υποτίτλους θα βρείτε εδώ.
Ελληνικούς υποτίτλους θα βρείτε εδώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου