Ποτέ το Πολυτεχνείο δεν ήταν πιο σύγχρονο και πιο επίκαιρο από σήμερα.
Το Νοέμβρη του ’73 δεν τον κατασκεύασαν τα «μίντια», δεν τον υποστήριξαν τα αστικά κατεστημένα και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της τότε ΕΟΚ και των ΗΠΑ. Αντίθετα, τον πολέμησαν και τον συκοφάντησαν λυσσωδώς.
Ο Νοέμβρης του ’73 δεν ξεκίνησε ως πλειοψηφικό λαϊκό ρεύμα. Αντίθετα, η κατάληψη του Πολυτεχνείου ήρθε ως συνέχεια και σταδιακή κορύφωση ενός φοιτητικού κινήματος, που έκανε την εμφάνισή του μέσα σε μαύρα αξεδιάλυτα σκοτάδια.
Το «Πολυτεχνείο» κατόρθωσε στην πορεία να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα στο λαό, γιατί κάποιοι είχαν την αποκοτιά να τολμήσουν το «αδιανόητο», μπαίνοντας στην πρώτη γραμμή και κυριολεκτικά στη φωτιά.
Μιλάμε για μια τόλμη, που δεν είχε καμιά σχέση με τον τυχοδιωκτισμό και τον ανέξοδο βερμπαλισμό αλλά για μια τόλμη με λογισμό και με όνειρο, με ανιδιοτέλεια, όραμα και στρατηγική στόχευση.
Το Πολυτεχνείο δεν το δημιούργησαν αφελείς, ονειροπαρμένοι, πολιτικά ανερμάτιστοι και ιδεολογικά απροσδιόριστοι νέοι και νέες.
Καμιά γνήσια εξέγερση δεν προκαλείται «αυθόρμητα», χωρίς πολιτικά θεμέλια και χωρίς στόχευση. Αντίθετα, ο αυθορμητισμός περιβάλλει και αναπτύσσεται όχι στο κενό αλλά στο έδαφος του «οργανωμένου», όσο κι αν αυτό ορισμένες φορές είναι δυσδιάκριτο.
Οι νέοι και οι νέες που πρωτοστάτησαν στο Πολυτεχνείο ήταν πολιτικά και ιδεολογικά προσανατολισμένοι, δυναμωμένοι σε σύντομες αλλά σκληρές αναμετρήσεις με τη Χούντα. Ηταν ενωμένοι μέσα στη διαφορετικότητά τους και διέθεταν σχέδιο, στόχευση και όραμα, γειωμένα με τη σκληρή πραγματικότητα και τις κύριες αντιθέσεις της περιόδου.
Οι πρωτοπόροι νέοι και οι νέες, οργανωμένοι και ανένταχτοι, του Πολυτεχνείου ήταν κυρίως στρατευμένοι με την Αριστερά, χωρίς να αποτελούν «ιμάντες» μεταβίβασης κεντρικών γραμμών ούτε, φυσικά, μεταμοντέρνες ελευθεριακές φιγούρες της ύστερης «αναρχοαυτονομίας».
Οι νέοι και οι νέες του Πολυτεχνείου ήταν νοητικά δεμένοι με τη μεγάλη αγωνιστική παράδοση της Αριστεράς, χωρίς να απομακρύνονται ούτε στιγμή από την ανάγκη να βλέπουν το σύγχρονο περίγυρό τους και από την απαίτηση να πρωτοτυπήσουν, προκειμένου να ανοίξουν τους δικούς τους δρόμους.
Οι αγωνιστές / στριες του Πολυτεχνείου δεν είχαν ως άμεσο στόχο το σοσιαλισμό και τη «δικτατορία του προλεταριάτου», αν και αρκετοί, ίσως οι περισσότεροι στις πρώτες γραμμές, θήτευαν στα κομμουνιστικά ιδεώδη.
Όπως οι μαχητές/τριες του Νοέμβρη ποτέ δεν διανοήθηκαν ότι αγωνίζονται για να φέρουν μια Καραμανλική και Παπανδρεϊκή αστική μεταπολίτευση σαν αυτή που γνωρίσαμε και ζούμε ακόμα.
Τα μεγάλα αιτήματα που δονούσαν την ατμόσφαιρα του Νοέμβρη ήταν βαθύτατα δημοκρατικά, αντιιμπεριαλιστικά, βαθύτατα κοινωνικά και ανατρεπτικά.
Κάτω η Χούντα, εθνική ανεξαρτησία, έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ψωμί – παιδεία – ελευθερία.
Με λίγες λέξεις το Πολυτεχνείο εξέπεμπε κωδικοποιημένα, εύληπτα και απλά ένα πλήρες πρόγραμμα, που στην ουσία συνιστούσε μια πραγματική επανάσταση και ένα δρόμο μετάβασης, το μόνο υπαρκτό και αποτελεσματικό, για βαθύτερους κοινωνικούς μετασχηματισμούς.
Το «Πολυτεχνείο» ασφαλώς δεν πέτυχε τους μεγάλους εξεγερτικούς και απελευθερωτικούς στόχους του.
Το πνεύμα του «Πολυτεχνείου» το έπνιξε τους πρώτους μεταπολιτευτικούς μήνες ο παλαιός πολιτικός κόσμος και η «απειρία» των αγωνιστών του.
Το Πολυτεχνείο, όμως, συνέβαλε στην πτώση της Χούντας.
Έπαιξε θεμελιώδη ρόλο στις δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, που η νέα τροϊκανή «χούντα» έχει βαλθεί να κατεδαφίζει.
Το Πολυτεχνείο, παρά τα ανεκπλήρωτα μεγάλα αιτήματά του, μέχρι σήμερα δεν νικήθηκε.
Το Πολυτεχνείο ακόμα και σήμερα, 40 χρόνια μετά, ζει και στέκεται όρθιο.
Αυτό το Πολυτεχνείο ζητά τη σύγχρονη εξεγερσιακή συνέχειά του.
Αυτό το Πολυτεχνείο μας καλεί να μην το αφήσουμε να χαθεί μέσα στον τροϊκανό μνημονιακό ολοκληρωτισμό.
Αυτό το Πολυτεχνείο μας προτρέπει να κάνουμε τα δικά μας νεώτερα Πολυτεχνεία, ενάντια στην τρόικα και τις μνημονιακές κυβερνήσεις των παραδομένων πραιτοριανών.
Αυτό το Πολυτεχνείο μας καλεί ξανά στην Αριστερά και καλεί την Αριστερά σε «ενότητα και αγώνα» μακριά από τις λογικές της ενσωμάτωσης αλλά και τις εκτοξεύσεις στο μέλλον, προκειμένου να αποφύγουμε τις επίκαιρες συγκρούσεις του παρόντος.
Αυτό το «Πολυτεχνείο» καλεί πρώτα απ’ όλα και ξανά στη μάχη και την πρωτοπορία τις νέες γενιές της πατρίδας μας.
Η νεολαία τότε πρωτοστάτησε στη Νοεμβριανή εξέγερση.
Χωρίς τη νεολαία, σήμερα, μαζικά στον αγώνα και στην πρώτη γραμμή, δίπλα στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί και να πέσει το νέο καθεστώς της δικτατορίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Το νέο καθεστώς της ευρωζωνικής νεοαποικιοκρατίας, του μεγαλοαστικού ολοκληρωτισμού και της λεηλασίας των ευρωπαϊκών κεφαλαιακών ελίτ.
Ο Νοέμβρης του ’73, χωρίς να αντιγράφεται, μας καλεί με το πνεύμα του να αναζητήσουμε το σύγχρονο, πρωτότυπο και ανεπανάληπτο ανατρεπτικό δρόμο που οφείλουμε να ακολουθήσουμε.
Το μεγάλο μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι να δημιουργήσουμε τα δικά μας εξεγερτικά σύμβολα με τόλμη, σχέδιο και ένα «οργανωμένο αυθορμητισμό» που πάντα ήταν στοιχείο κάθε γνήσια επαναστατικής εξέλιξης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου